Daar is hij dan, vierhonderdzevenenzestig bladzijden, gebundeld in een verhaal. Ruiters van de Nacht – Relikwieën van het verleden. Ik open de doos, de typerende geur van nieuwe boeken prikkelt mijn neus. Ik kijk naar de prachtige cover, het silhouette van het paard laat me denken aan Esprit. Vijf jaar heb ik erover gedaan om dit verhaal te schrijven. Een weg met ups en downs, frustraties en geluksmomenten. Ik besef het nog niet zo goed. Ik ben auteur.
Een boek schrijven, ik?
Het was een donkere periode in mijn leven, ik balanceerde op de grens van een depressie en kropte veel van mijn emoties op. In de vorm van therapie hielden mijn beste vriend Karel en ik ‘vuurtjes’, avonden waarop er niets anders gedaan werd dan rond een vuur gezeten, wat gedronken en ontspannen. Het brandende hout in de terraskachel knetterde. Naast me zit Karel, die als een broer voor me is aan zijn laptop. Hij schrijft een fantasy queeste, genaamd Something Sinister. Zijn vingers gaan gretig over de toetsen, hij denkt luidop. Maar hij ontdekt een plothole en loopt vast. Ik verleen hem mijn advies en help hem weer op pad. Dit gebeurde vaker, op een periode van verscheidene maanden. Op een doelbewuste avond, legt hij in het midden van de avond/nacht zijn laptop weg. Hij neemt een slok van zijn bier en kijkt me bloedserieus aan. ‘Waarom schrijf jij geen boek?’
‘Ik zou niet weten waarover,’ reageerde ik. Dus wimpelde ik het idee af. Maar hij had een zaadje in mijn hoofd geplant, al duurde het nog een half jaar vooraleer de zaailing ontkiemde.
Eerste poging
Het idee broeidde in mijn gedachten. Iedere keer als ik Karel zag schrijven, raakte ik gemotiveerd. Waarom ook niet?
Uiteindelijk nam ik mijn eigen laptop mee naar onze ‘vuurtjes’. Terwijl Karel zijn fantasiewereld uitbreidde, staarde ik naar een leeg word document. Want ja… hoe begin je nou in hemelsnaam aan een boek? Karel gaf me enkele pointers:
- Fictie of non-fictie?
-Thema?
- Tijdlijn. Het vroeger, het nu of het later?
- Genre?
- Leeftijdscategorie?
Hij nam me mee in zijn werkwijze en legde me stap voor stap uit wat mijn opties waren. ‘Ontdek waar je goed in bent,’ raadde hij me aan.
In die periode van mijn leven stonden auto's centraal. Ik veranderde mijn eigen wagen met andere bumpers, verlichting, herspuiten etc. Een raceverhaal, besloot ik. ''Rookie''.
Maar het bleek moeilijker dan ik dacht. Al wat ik in mijn hoofd had, was de openingsscene. Ik had geen plot, karakters om mee te werken en onvoldoende achtergrondinformatie. Na enkele pogingen gaf ik het op, ervan overtuigd dat een boek schrijven niets voor mij was.
Karel stelde dan voor om mijn gevoelens op te schrijven als therapie voor de donkere gedachten die me bleven tergen. Natuurlijk hield ik ook dat niet vol. Het was maar een lijst, zo saai en eentonig. Ik vertelde aan Karel wat ik van de lijst vond. In de schaduwen van dansende vlammen werden we het allebei eens. ‘Schrijf een verhaal rond die emoties.’ Dat werd de fundering voor Ruiters van de Nacht.
Magisch dierenverhaal
Ondanks het besluit, ging ik niet gelijk van start. Esprit kwam in mijn leven, een goudeerlijk
Draverspaard. Jammer genoeg was hij zeer ziek, zijn leven hing aan een zijden draadje. Maanden heb ik bij hem in de stal geslapen, om hem te troosten, maar ook om bij de eerste tekenen van problemen te kunnen ingrijpen.
Het was op een van die nachten, dat ik mijn laptop erbij nam. Ik voelde de nood om Esprits verhaal neer te schrijven. Degene die Relikwieën van het Verleden gelezen hebben, begrijpen vast wel wat voor een moeilijke periode het was. Het korte tekstje veranderde in een soort dagboek waarin zijn vorderingen bijgehouden werden. Esprit werd beter en het verhaal eindigde daar, of niet?
De band die Esprit en ik kregen, voelde als magie. Een verbintenis waarin lichaamstaal voldoende werd om te communiceren. Dat werd de basis van van mijn verhaal, een fantasy verhaal waarin de band tussen mens en dier uitgedrukt werd in magie. En dus ging ik aan de slag. Vrienden van op de stalling kregen hun eigen personage, samen met hun dieren. Ik verwerkte een nare relatiebreuk door erover te schrijven en uitte mijn dankbaarheid naar Karel toe door hem een hoofdrol te geven. Langzaam maar zeker ontwikkelde er zich een verhaal, gebaseerd op mijn omgeving en weelderige fantasie. Ook Venga, mijn eerste Border Collie pup kreeg een eigen rol. Zij stierf aan een ongeneeslijke ziekte toen ze slechts vier maanden oud was. Ik heb lang geworsteld met haar verlies en zocht naar een manier om ermee om te gaan. Ik wilde haar eren op de mooiste manier die ik kende. Door haar in mijn verhaal te schrijven, zal ze nooit echt dood zijn.